[Prolog] Jak wiele może znieść człowiek?

Bezużyteczne przemówienie odautorskie:

Boję się! Tak strasznie się boję, że nie spodoba się nikomu. Jednak publikuję ze względu na nadzieję i chwilowe zauroczenie/zamroczenie nowym pomysłem. Nie zwracajcie na mnie uwagi ;)

Miłych wrażeń!

PROLOG

muzyka

"Yes I understand that every life must end"

Zawsze była otwartą księgą- tak mówiła. Przecież nie miała żadnych wspaniałych tajemnic, nigdy nie ukrywała niczego szczególnego przed przyjaciółmi. Gdy pytali, odpowiadała wprost. To przecież normalne.

Zawsze taka była. Urocza postać drugoplanowa. Jej wyjątkowe cechy wystarczały by mogła wybić się z tła postaci epizodycznych i czyniły z niej dobre wsparcie dla głównego bohatera. Oczywiście. Wkraczała do akcji w momencie kryzysowym i ratowała sytuację. Niewiele emocji. Jednostajne nastroje przez większość czasu. Tyle się w niej widzi.

Spokojna, mądra, wierna, ambitna – mówimy bez zastanowienia. Myślimy, że wiemy o niej wszystko. Nie tylko my. Większość.

A przecież zasługuje na więcej. Na znaki szczególne, słabości. Na prywatność.

Mówimy, że ją znamy, choć nie mamy prawa do takich słów.

Mało kto wie, że Hermiona choć jedynaczką była przez większość dzieciństwa, nie pozostała nią. Na trzy lata przed wojną jej mama spodziewała się dziecka. Urodził się mały Samuel. Piękny chłopiec z krótkimi ruchliwymi nóżkami. Dziecko było miłą odmianą w spokojnym, ułożonym życiu Grangerów. Do tego cieszyła się, że po jej wyjazdach rodzice nie zostają sami.

Nim się obejrzała nadeszła wojna i musiała za wszelką cenę zadbać o bezpieczeństwo rodziny. Zrobiła to. Owszem, ale często rzeczy dzieją się wbrew staraniom człowieka, a raczej mimo nich.

To był cios. Znaleźli ich mimo jej ochrony. Znaleźli i zabili. Chcieli tym sposobem wymusić na Harrym poddanie się. Nie udało się. I bardzo dobrze. Teraz zabójcy jej rodziców siedzą w Azkabanie, a kilkoro z nich oczekuje na pocałunek dementora.

Ona sama nie miała czasu na żałobę. Śmierciożercy nie wiedzieć czemu, oszczędzili dziecko. Może celem było zadanie cierpienia poprzez osierocenie chłopca? Może chcieli mieć, co jej odebrać w przyszłości? Może po prostu miał szczęście. Nie ważne jaki był ich plan- na wielkim wzburzonym morzu smutku kołysała się mała wątła łódka, a na niej płomyk nadziei. Ulgi.

Bo przecież mogła stracić wszystko, a straciła tylko serce. Bo odkąd pamiętała, zawsze kochała rodziców najbardziej na świecie. Byli dla niej najważniejsi. A teraz...

No cóż. Wspominanie przykrych rzeczy może załamać człowieka i odciągnąć go od potrzeb teraźniejszych i obecnych problemów. Starała się i naprawdę wychodziło jej to nie najgorzej. Zawsze świetnie nad sobą panowała, ale przecież każdy może poczuć... słabość wobec takich wydarzeń. Nie była tu wyjątkiem.

***

Kurz i krew, i okurzona krew, i zakrwawiony kurz. To wszystko, co pamięta z bitwy o Hogwart. Ludzie krzyczący, walczący, padający i ci martwi- którzy już nic nie muszą. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że wracając do miejsca, gdzie ich ukryła, znajdzie dwa ciała i płaczącego chłopca wtulonego w zimne ciało matki.

-Hermiono, gdzie idziesz? - zapytał Harry. Stanęła w pół kroku.

-Nie powiedziałam ci? - wydawało jej się, że bez przerwy o tym mówiła. Cały czas w głowie miała tylko jedną myśl. By upewnić się, że wszystko u nich dobrze. Przeczucie? - Nie mam tu już nic do zrobienia – rzekła patrząc na opatrzonych rannych i rząd zimnych ciał okrytych białymi płótnami. - Wracam do rodziców i brata.

Harry w odpowiedzi uśmiechnął się do niej i uściskał ją.

-Pozdrów ich ode mnie.

***

-Co teraz zrobisz? - zapytał Ron.

***

Samuel spędził z ciałami rodziców około pięciu godzin. Pięć godzin płaczu, paniki, niezrozumienia i rosnącej świadomości pustki. Gdy weszła do salonu i zobaczyła go wtulonego w szyję Jane, której twarz była okropnie blada, a oczy tak bardzo, bardzo otwarte. Nie wiedziała, co ma zrobić. Najpierw wyprowadziła chłopca. To było

straszne.

Kiedy tylko do niego podeszła, jego płacz przerodził się w dzikie zawodzenie. To był czysty ból. Gdy odczepiała jego palce od ubrań mamy, sama wrzeszczała w środku. Zaciskała z całych sił

zęby, a zły spływały gorącym strumieniem po jej policzkach, na szyję i dalej na ubrania, podłogę i szamoczące się dziecko.

Wtedy wezwała policję.

Czy to nie zabawne?

Śmierciożercy zabili jej rodziców zaklęciem niewybaczalnym, uprzednio zapewne ich torturując, potem przegrali bitwę, a tą bitwą całą wojnę świata magicznego, a wszystko, co mogła teraz zrobić to... wezwać policję.

Dwa radiowozy, dwa ambulansy, masa ludzi, jacyś specjaliści od kryminologii. Pytali, patrzyli na nią z politowaniem, żalem, podejrzliwością. Kierowca karetki była kobietą. Miała łzy w oczach. Patrzyła na młodą dziewczynę trzymającą w ramionach chłopca, który nie ruszał się, nic nie mówił i nie płakał odkąd ciała rodziców zostały wywiezione. Jakby umarł razem z nimi. Mimo to Hermiona cięgle czuła bicie jego małego serca przy swoim i ciężar jego głowy na ramieniu. Kobieta patrzyła na dwie sieroty stojące przed domem, z którego wyniesiono dwa czarne plastikowe opakowania, a w nich na pewno nie ich rodziców. Bo to nie mogą być w środku ludzie, ludzi nie trzyma się w plastikowych workach. Ludzie, to nie odpadki.

-Dobry wieczór, inspektor Collins, bardzo mi przykro z powodu tragedii – zaczął mężczyzna w stroju policjanta podchodząc do niej. Ludzie myślą, że wyrażenie ich żalu może pomóc cierpiącym. Skierowała na niego swój wzrok. Choć cała drżała jak liść, wciąż dzielnie przełykała łzy unosząc podbródek i zaciskając zęby. - Chciałbym by pojechała pani ze mną na komisariat. Musimy otrzymać zeznania.

No i pojechała. Rodzice byli mugolami. Przecież ich mugolska rodzina musiała dowiedzieć się o jakimś logicznym wydarzeniu. Muszą iść na logiczny pogrzeb i rzucić logiczną bryłkę logicznej ziemi na całkiem nielogiczne drewniane pudełko na dnie dziury w ziemi.

Po wielu dniach i tygodniach śledztwo, na długo po pogrzebie kategorycznie zamknięto śledztwo. Zero poszlak. Jakby magia.

***

Nigdy tak wielu nie wyrażało chęci pomocy jedynie z obowiązku. Nie wiadomo, czy ból na twarzach był spowodowany stratą, czy długością ceremonii. Pogrzeby to dla wielu nieprzyjemny obowiązek, bądź kolejna okazja do rozrywki i zaspokojenia swej potrzeby sensacji.

***

Potrzebowała czasu. Powiedziała to przyjaciołom. Dokładnie tydzień. Tyle sobie dała. Przez ten czas obrzędom pogrzebowym stało się za dość. Została prawnym opiekunem Samuela.

Dzięki fałszywemu świadectwu zatrudnienia i tym podobnym.

Zamieszkali ponownie w starym domu Grangerów w spokojnej dzielnicy na przedmieściach Londynu. Wszystko było zupełnie inaczej, a jednak po staremu. Rzędy uprasowanych koszul taty na wieszakach, krawat przewieszony przez oparcie krzesła w jadalni, wazon z więdnącymi kwiatami, lśniące talerze na suszarce w kuchni, jakby gospodyni wyszła na chwilę i zapomniała, że można je zdjąć. Tak blisko, a jednak nieosiągalnie. Granica wielu godzin i dni między jej starym życiem, a tym, co było teraz.

Uruchomiła zapasy finansowe i starała się obmyślić plan.

Bo przecież musiała utrzymać trzyletniego chłopca. Realia były takie, że sama potrzebowała źródła utrzymania, by ukończyć szkołę i móc zdobyć zawód i pracę, która mogłaby pozwolić jej na godne życie.

Nie miała sił na myślenie i planowanie. Marzyła by móc choć przez chwilę odpocząć i przeżyć żałobę. Jak bardzo zimny i bezlitosny musi być ten świat? Nie miała już dla niego łez.

Nie zmieniało to faktu, że w Hogwarcie nie mogła zamieszkać z Samuelem.

Po długich rozważaniach postanowiła skontaktować się z dyrektorem Hogwartu. Nie było innej opcji. Wysłała sowę z pisemną rezygnacją.

Musiała rzucić szkołę i zamieszkać w świecie, do którego należała od narodzin, a który magię uważał za mit. Tylko, czy po tym wszystkim może jeszcze żyć, jakby nic nigdy się nie wydarzyło?

---------------

Hej, tu znowu ja ;)
Mam nadzieję, że spodobało się, że nie jesteście zdegustowane i inne takie złe rzeczy was nie dotyczą.
Przypominam, że komentarze to nie zapłata za rozdział, ale wielkie źródło motywacji i paliwo do działania!
czytam=komentuję
Do tego zapraszam do zapisywania się do informowanych [zakąłdka^], by być na bieżąco :D
No i co jeszcze? Szczęśliwego Nowego i wiele szczęścia! :>
3majcie się ciepło i do następnego :)